Ως πριαπισμός χαρακτηρίζεται η εμμένουσα, συνήθως επώδυνη, στύση η οποία δεν συνοδεύεται από σεξουαλική επιθυμία.
Είδη Πριαπισμού
Ανάλογα με το αίτιο διακρίνεται σε:
1. Πρωτοπαθή (Ιδιοπαθή)
2. Δευτεροπαθή
Επίσης διακρίνουμε τον:
1. Ισχαιμικό τύπο (ή πριαπισμό χαμηλής ροής) και τον
2. Μη ισχαιμικό τύπο (ή πριαπισμό υψηλής ροής).
Στον ισχαιμικό τύπο, που είναι και ο πιο επικίνδυνος, έχουμε παρατεταμένη απόφραξη του φλεβικού δικτύου, με αποτέλεσμα να απαιτείται ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ.
Στον μη ισχαιμικό τύπο, το αίμα είναι αρτηριακό και ως εκ τούτου η αντιμετώπιση μπορεί να καθυστερήσει για λίγο, χωρίς συνέπειες για τον ασθενή. Σε αυτή την περίπτωση, η σηραγγογραφία δείχνει ταχεία παροχέτευση του αίματος μέσω των σηραγγωδών σωμάτων και των εν τω βάθει ραχιαίων φλεβών του πέους.
Ποια είναι τα αίτια;
1. Ιδιοπαθής – Αν και εμφανίζεται περίπου στο 1/3 των περιπτώσεων τα αίτια παραμένουν άγνωστα.
2. Δευτεροπαθής
Ανάλογα με το αίτιο χαρακτηρίζεται ως:
1. Θρομβοεμβολικός. Παρατηρείται σε ασθενείς με δρεπανοκυτταρική αναιμία, με λευχαιμία και σε λιπώδες έμφρακτο. Υπολογίζεται ότι ένα ποσοστό 4-6.5% των ασθενών με δρεπανοκυτταρική αναιμία εμφανίζουν πριαπισμό. Η θεραπεία αυτών των ασθενών περιλαμβάνει αλκαλοποίηση, αναλγησία, ενυδάτωση και μεταγγίσεις έτσι ώστε η αιμοσφαιρίνη να είναι πάνω από 10mg% και η αιμοσφαιρίνη S σε πυκνότητα μικρότερη από 30%.
2. Τραυματικός. Εμφανίζεται μετά από τραύμα γεννητικών οργάνων και/ή περινέου. Οι κακώσεις αυτού του τύπου, μπορεί να προκαλέσουν φλεβική θρόμβωση, αιμορραγία και οίδημα του πέους, τα οποία οδηγούν σε πριαπισμό χαμηλής ροής. Αντίθετα, αν η κάκωση αφορά τη σηραγγώδη αρτηρία, τότε μπορεί να παρατηρηθεί πριαπισμός υψηλής ροής.
3. Νευρογενής. Σε βλάβες της σπονδυλικής στήλης, σε αυτόνομη νευροπάθεια και μετά από αναισθησία κατά τη διάρκεια επεμβάσεων.
4. Νεοπλασματικός. Παρατηρείται σε κακοήθη νεοπλάσματα και οφείλεται σε απόφραξη της φλεβικής παροχέτευσης ή σε μερική αντικατάσταση των σηραγγωδών κόλπων από το νεόπλασμα. Η θεραπεία είναι παρηγορητική και περιλαμβάνει αναλγητικά, αντιβιοτικά (σε ενδεχόμενη λοίμωξη), ακτινοβολία ή/και χημειοθεραπεία με σκοπό την αντιμετώπιση της μεταστατικής νόσου.
5. Φαρμακευτικός. Ορισμένα φάρμακα, όπως τα αντιυπερτασικά υδραλαζίνη και πραζοσίνη αλλά και κάποια αντιψυχωτικά όπως η χλωροπρομαζίνη, ενοχοποιούνται για πιθανή πρόκληση πριαπισμού.
6. Σε ολική παρεντερική διατροφή. Έχει παρατηρηθεί πριαπισμός χαμηλής ροής μετά από χορήγηση ενδοφλεβίως 20% λιπώδους διαλύματος.
7. Μετά ενδοσηραγγώδη ένεση φαρμάκων. Σε ποσοστό περίπου 5%, ως επιπλοκή ενδοπεϊκής χορήγησης ουσιών για τη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας. Αποτελούν το συχνότερο αίτιο πρόκλησης πριαπισμού.
ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ
1. Ο πριαπισμός είναι αποτέλεσμα του μηχανισμού χάλασης.
2. Η πίεση στα σηραγγώδη σώματα είναι σταθερά αυξημένη και κυμαίνεται από 80-120 mmHg.
3. Ο βαθμός της ισχαιμίας που προκαλείτε είναι ανάλογος της έκτασης και της διάρκειας της φλεβικής απόφραξης.
4. Μερικές φορές ο σηραγγώδης ιστός γίνεται παχύς, οιδηματώδης και ινωτικός, με τελικό αποτέλεσμα στυτική δυσλειτουργία.
Ποια είναι η θεραπεία;
1. ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ
Α. Μη ειδικά μέτρα
• Παγοκύστες
• Αναλγητικά
• Οιστρογόνα
• Περίδεση πέους
• Αντιπηκτικά
Β. Ενδοσηραγγώδης ένεση α-αδρενεργικών φαρμάκων
Αυτού του τύπου τα φάρμακα προκαλούν αγγειοσύσπαση. Τέτοια φάρμακα είναι η ετιλεφρίνη, η φαινυλεφρίνη, η επινεφρίνη , η εφεδρίνη και η νορεπινεφρίνη. Η ένεση του φαρμάκου γίνεται εντός του σηραγγώδους σώματος και μπορεί να επαναληφθεί μετά από 5 min.
Γ. Παρακέντηση και εκκένωση του περιεχομένου των σηραγγωδών σωμάτων
Χρησιμοποιείται βελόνα 21G με πεταλούδα η οποία χρησιμεύει για αφαίρεση του αίματος από το σηραγγώδες. Εισάγεται κάθετα στο σηραγγώδες σώμα και η αναρρόφηση του αίματος γίνεται μέχρι να επιτευχθεί χάλαση του πέους.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ Ο ΠΡΙΑΠΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΗ ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΣΤΥΤΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΑΝ ΟΜΩΣ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ ΤΟΤΕ ΛΟΓΩ ΒΛΑΒΗΣ ΤΟΥ ΣΤΥΤΙΚΟΥ ΙΣΤΟΥ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ.
2. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ
Μπορεί να είναι:
• Επικοινωνία μεταξύ σηραγγώδους σώματος και βαλάνου.
• Επικοινωνία μεταξύ σηραγγώδους και σπογγιώδους σώματος.
• Επικοινωνία μεταξύ σηραγγώδους σώματος και σαφηνούς φλέβας.
Δείτε επίσης
