Νόσος Peyronie

Η νόσος Peyronie ή ινώδης σκλήρυνση του πέους χαρακτηρίζεται από την παρουσία σκληρυντικών ουλών (πλάκες) στον ινώδη χιτώνα του πέους. Ο χιτώνας προσβάλλεται κυρίως στην ραχιαία αλλά και στην κοιλιακή επιφάνεια.nosos-peyronie

Οι πλάκες προκαλούν κάμψη του πέους σε στύση, ενώ σε βαρύτερες περιπτώσεις η κάμψη μπορεί να εμφανιστεί και σε χάλαση. Η τελική κατάσταση της νόσου είναι η ασβεστοποίηση της πλάκας.

Η νόσος πήρε το όνομά της από τον Γάλλο Gigot de la Peyronie, Χειρουργό του Λουδοβίκου XV΄ το 1743, ενώ ιστορικά ο πρώτος που την περιέγραψε ήταν ο Fallopius το 1561.

Εμφανίζεται συνήθως σε άνδρες ηλικίας 40 έως 70 ετών με το ποσοστό εμφάνισής της στο γενικό πληθυσμό να κυμαίνεται από 0,39-3,2%. Σήμερα, και μετά την αποτελεσματική θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας με τους αναστολείς της φωσφοδιεστεράσης, είναι αποδεκτό ότι η νόσος εμφανίζεται ακόμα πιο συχνά.

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ

Η αιτιολογία της νόσου δεν είναι απολύτως γνωστή.

Πιθανοί ενοχοποιητικοί παράγοντες είναι οι εξής:

  1. Μικροτραυματισμοί κατά τη σεξουαλική επαφή
  2. Μικροβιακοί παράγοντες
  3. Φλεγμονή
  4. Αυτοάνοσα συμπλέγματα
  5. Συστηματική αγγειακή νόσος, Σ.Δ., Α.Υ.

Διουρηθρικές επεμβάσεις

Από τα παραπάνω, ο σημαντικότερος παράγοντας φαίνεται ότι είναι το τραύμα. Έτσι, μικροτραυματισμοί κατά τη σεξ. επαφή οδηγούν σε μικρορήξεις στον ινώδη χιτώνα και μικροαιμορραγία, με συνέπεια την εναπόθεση υγρού και ινωδογόνου και την ενεργοποίηση μονοκυττάρων, μακροφάγων, PLT όπως επίσης και την αποδέσμευση κυτοκινών και αυξητικών παραγόντων (PDGF-Α, PDGF-B, TGF-β1).

Αυτό έχει ως συνέπεια συγκέντρωση ινωδοβλαστών, αύξηση της σύνθεσης και μείωση διάσπασης της εξωκυττάριας ουσίας με αποτέλεσμα εναπόθεση ινωδογόνου, αύξηση του ινώδους ιστού και τελικά δημιουργία πλάκας στην tunica albuginea.

Κλινική Εικόνα

Τα συμπτώματα μπορεί να είναι:

  1. Κάμψη πέους
  2. Άλγος κατά τη στύση
  3. Παρουσία ινώδους πλάκας
  4. Μείωση μήκους του πέους
  5. Υπαισθησία στο πέος
  6. Χαλαρό πέος
  7. Στυτική δυσλειτουργία

Η Στυτική Δυσλειτουργία σε ασθενείς με νόσο Peyronie μπορεί να οφείλεται:

  1. στην κάμψη του πέους
  2. σε ψυχολογικούς παράγοντες
  3. σε χαλαρό πέος
  4. λόγω μείωσης της αρτηριακής ροής ή λόγω φλεβικής απόφραξης.

 

Διάγνωση

Α. Ιστορικό

  1. Τραύμα ή κάταγμα πέους
  2. Διάρκεια των συμπτωμάτων
  3. Παρουσία πλάκας
  4. Σεξουαλική συμπεριφορά
  5. Επώδυνη στύση
  6. Αύξηση ή μείωση του μεγέθους του πέους
  7. Α.Υ., Σ.Δ., Αγγ. Νόσος
  8. Προηγούμενη Θεραπεία
  9. Φάρμακα
  10. Οικογενειακό ιστορικό (νόσος Peyronie, Ρευματοειδής Αρθρίτιδα, νόσος Dupuytren).

Β. Κλινική Εξέταση

Πρέπει πάντα να γίνεται με το πέος σε χάλαση και στύση.

Εντοπίζονται:

  1. Αριθμός και θέση ινωδών πλακών
  2. Σκληρότητα της πλάκας
  3. Κάμψη πέους
  4. Σκληρότητα πέους
  5. Μήκος πέους
  6. Ύπαρξη ή μη άλγους κατά τη στύση.

Γ. Απεικονιστικές Μέθοδοι

  1. Έγχρωμο υπερηχογράφημα
  2. Duplex Doppler Ultrasonography
  3. Ακτινογραφία
  4. Μαγνητική τομογραφία

Σήμερα για τη διαγνωστική προσέγγιση της νόσου χρησιμοποιείται ερωτηματολόγιο, το οποίο απαρτίζεται από τρία (3) μέρη:

  1. Ερωτήσεις σχετικές με τη νόσο Peyronie
  2. Φυσική Εξέταση
  3. Απεικονιστικός Έλεγχος

 

Εκτίμηση και παρακολούθηση ασθενειών με νόσο Peyronie

Αξιολογούνται οι ακόλουθοι παράγοντες:

  1. Πεϊκή κάμψη
  2. Μέτρηση περιφέρειας
  3. Μέγεθος της πλάκας
  4. Στύση
  5. Μήκος του πέους
  6. Άλγος

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Πρέπει να γίνει από τις ακόλουθες καταστάσεις:

  1. Νεόπλασμα
  2. Σκληρυντική λεμφαγγειίτιδα
  3. Θρομβωμένη φλέβα